مدت مطالعه: 2 دقیقه

امروز، پانزدهم مهرماه، تنها یک یادآوری تقویمی نیست؛ فراخوانی است برای بازگشت به ریشه‌ها. ریشه‌هایی که در دل روستاهای سرسبز و دشت‌های فراخ عشایری، این سرزمین کهن را استوار نگاه داشته‌اند. روستا و عشایر، تنها نام مکان‌هایی بر روی نقشه نیستند؛ آن‌ها گهواره‌ی تمدن، نگهبانان سنت‌های ناب، تولیدکنندگان اصلی ثروت ملی و در یک کلام، "سرمایه‌ی اجتماعی و اقتصادی زنده" کشورمان هستند.

در روستاها، زندگی با طلوع خورشید معنا می‌گیرد و با ریتم طبیعت هم‌نوا می‌شود. دستان پینه‌بسته‌ی کشاورز و دامدار، امنیت غذایی ملت را تضمین می‌کند و هنرهای دستی زنان و مردان عشایر، گنجینه‌ای از فرهنگ و هنر ناب ایرانی را به نسل‌های آینده می‌سپارد. این جوامع، به ما می‌آموزند که "توسعه" لزوماً به معنای فاصله گرفتن از طبیعت و ساده‌زیستی نیست، بلکه در هماهنگی با آن و با تکیه بر همبستگی اجتماعی معنا می‌یابد.

دانشگاه، به عنوان کانون تفکر و پیشران جامعه، مسئولیتی خطیر در قبال این موتورهای محرک اقتصاد و فرهنگ دارد. این مسئولیت تنها در قالب رشته‌های دانشگاهی مرتبط خلاصه نمی‌شود. رسالت دانشگاهیان تربیت نیروهای متخصص، خلاق و دغدغه‌مندی است که با نگاهی نو و دانش روز، بتوانند چالش‌های پیش روی این جوامع را به فرصت تبدیل کنند.

از توسعه‌ی کسب‌وکارهای روستایی و گردشگری پایدار تا به‌کارگیری فناوری‌های نوین در کشاورزی و حفظ محیط زیست، از پژوهش‌های میدانی برای حل معضلات محلی تا شناسایی و ثبت میراث فرهنگی ناملموس عشایر، همه و همه عرصه‌هایی هستند که دانشجویان و اساتید ما می‌توانند در آن‌ها درخشیده و نقش‌آفرینی کنند.

پانزدهم مهر را پلی بدانیم برای پیوند هرچه بیشتر "دانش" دانشگاهی با "خرد" بومی جوامع روستایی و عشایری. این پیوند، نه تنها آینده‌ای درخشان‌تر برای آنان، که تضمینی برای خودکفایی، استقلال و پویایی تمامی ایران عزیزمان خواهد بود.

یاسمن باژیان- دبیر انجمن علمی علوم اجتماعی دانشگاه هرمزگان

پایان خبر